اویل شب بود . دلشوره عجیبی تمام بدنم را فرا گرفته بود . بعد از اینکه راه افتادیم به اصرار مادرم یک سبد گل خریدیم . خدا خیر کسانی را بدهد که باعث و بانی این رسم و رسوم های آبکی شدند . آن زمانها صحرای خدا بود و تا دلت هم بخواهد گل ! چند شاخه گل می کندن و کارشان راه می افتاد ، ولی توی این دوره و زمونه حتی گل خریدن هم برای خودش مکافاتی دارد که نگو نپرس !!! قبل از اینکه وارد گلفروشی بشوی مثل « گل سرخ » سرحال و شادابی ولی وقتیکه قیمت ها را می بینی قیافه ات عین « گل میمون » می شود . بعدش هم که از فروشنده گل ارزان تر درخواست می کنی و جواب سر بالی جناب گلفروش را می شنوی ، شکل و شمایلت روی « گل یخ » را هم سفید می کند !!! البته ناگفته نماند که بنده حقیر سراپا بی تقصیر هنوز در اوان سنین جوانی ، حدود ی « سی و نه » سالگی بسر برده و اصلاً و ابداً تا اطلاع ثانوی نیز نیازی به تن دادن به سنت خانمانسوز ازدواج در خود احساس نمی نمودم منتهی به علت اینکه بعضی از فوامیل محترمه خطر ترشی افتادگی ، پوسیدگی روحی و زنگ زدگی عاطفی اینجانب را به گوش سلطان بانوی خاندان مغزّز « مقروض السلطنه » یعنی وزیر « اکتشافات ، استنطاقات و اتهامات » رسانده بودند فلذا برای جلوگیری از خطرات احتمالی عاق شدگی زودرس و بالطبع محروم ماندن از ارث و میراث نداشته و یا حرام شدن شیر ترش مزه نخورده سی و هشت سال پیش و متعاقب آن سینه کوبیدن ها و لعن و نفرین های جگرسوز نمودن و آرزوی اشّد مجازات در صحرای محشر و از همه بدتر سرکوفت فتوحات بچه های فامیل و همسایه مبنی بر قبول شدن در رشته های دانشگاهی ؛ نانوایی سنگکی اطاق عمل ، تایتانیک پزشکی ، مهندسی فوتولوس و متلک شناسی هنر های تجسمی ، صلاح را بر آن دیدم که حب سکوت و اطاعت خورده و به خاطر پیشگیری از بمباران شدن توسط هواپیماهای تیز پرواز « لنگه کفش های F14 » و موشک های بالستیک « نیشگون ها و سقلمه های F11ا» و غش و ضعف های گاه و بیگاه « مادر سالار » به همراه از خانه بیرون کردن های « پدر سالار » و تهدیدات جانی و مالی فوق العاده وحشتناک همشیره های مکرّمه با مراسم خواستگاری امشب موافقت به عمل آورده و خود را به خداوند منان بسپارم .